Heb je de kredietcrisis overleefd, ben je net helemaal ‘compliant’ met de AVG, heb je een nieuwe pfas- en stikstofaanpak, komt het Corona-virus langs. Het houdt nooit op als je aan het roer van een organisatie staat.
Dus is het belangrijk om alert te zijn op dit soort marco-veranderingen van buitenaf zodat je snel adequaat kunt reageren of zelfs innoveren. In het MIT Sloan artikel The 11 Sources of Disruption Every Company Must Monitor beschrijft Amy Web een model dat je kan helpen om veranderingen van buitenaf tijdig op te merken.
Je komt ze overal tegen: mensen die zichzelf contentstrateeg noemen. Bij strategen denk ik aan mensen zijn die de doelen van de organisatie vertalen naar een strategie. Maar contentstrategen zijn meer met de content zelf bezig. Of zoiets.
Mijn indruk is dat het vooral tekstschrijvers zijn die zich meer bezig willen houden met het optimaal managen van de content. Maar ik weet niet of ze dat zelf ook zo vinden. Dus is het fijn dat de mensen van Qordoba met hun State of Content Strategy 2019 wat inzicht geven in de aparte diersoort die contentstrateeg heet.
Als de literatuur over digitale transformatie je één ding leert dan is het wel dat deze ambitieuze veranderingstrajecten regelmatig mislukken bij gebrek aan leiderschap en een duidelijke strategie.
Nu is het niet eenvoudig om een leider te zijn, laat staan om een strategische leider te zijn. Ook de weg van Julie Zhuo, VP Product Design bij Facebook, was vol uitdagingen, mislukkingen en harde lessen. In haar artikel How to Become a Strategic Leader geeft zij drie tips om een betere strategische leider te worden.
Het is niet de technologie, maar de interne politiek die organisaties remt in hun digitale ambities. Politieke strubbelingen over controle en beslissingen vertragen of blokkeren de voortgang.
Omdat digitale transformatie vaak gepaard gaat met onzekerheid zijn medewerkers extra gevoelig voor politieke spelletjes die in alle lagen van de organisatie worden gespeeld. Jane Mc Connell ziet wel mogelijkheden om de invloed van interne politiek zoveel mogelijk te neutraliseren.
Samenwerken is zo oud als het leven zelf. Dat technologie mensen steeds beter helpt bij online samenwerken is een zegen, zou je denken. Maar het is niet alleen hossanah.
Collaboration is een vorm van samenwerking tussen mensen die een gezamenlijk doel willen bereiken en daarbij gebruik maken van online technologie. De trend is dat we steeds meer met elkaar delen via internet, zoals auto’s, appartementen en tuingereedschap. En wat we privé doen, willen we dan ook op het werk doen.
Problemen bij collaboration
Maar bij collaboration in organisaties ontstaan problemen die je privé niet hebt: een strijd over wie bepaalt wat er wordt gebruikt, een wildgroei aan mappen en documenten en zorgen over security en privacy om er maar een paar te noemen.
De meeste websites en intranetten worden beheerd met een contentmanagementsysteem (CMS). Als dat CMS niet meer voldoet, is het tijd om een nieuwe tool te kiezen. Maar bij zo’n selectie kan er van alles mis gaan.
Samen met Jelle van Egmond schreef Erik Hartman een artikel op Frankwatching.com dat vertelt hoe je in negen stappen een CMS kiest dat wél helpt bij het bereiken van je digitale strategie.
Van stap 1 analyse komt je op stap 2 marktverkenning. Dan volgt de informatieaanvraag met een weging in stap 3 en 4.
In stap 5 laat je de tools demonstreren en in stap 6 test je de tools zelf in een proeftuin. Dit is hét moment om de eindgebruikers actief mee te laten wegen.
In stap 7 vraag je de offertes aan die je vervolgens weegt in stap 8.
Stap 9 is de laatste stap. Dan geef je advies aan de opdrachtgever welk CMS als beste uit de selectie kwam.